Wegsmelten in The Grampians (week 10)

Reisgenoten! 

We zijn weer terug op het ‘mainland’ en we voelen ons steeds meer verwant met de Aussies. Dat gevoel wordt verstrekt door het feit dat de firma Europcar ons dit keer verblijdde met een échte Holden als huurauto. Holden was lange tijd het enige “Australian made, Australian owned” automerk, maar ook Holden is – tot treurnis van de Aussies – zoals zoveel bedrijven hier onderdeel geworden van iets groot internationaals en ongetwijfeld Chinees (lees onze eerdere blogs). Desalniettemin rijdt de echte Aussie toch nog steeds graag in een Holden. En wij nu dus ook. Het formaat van zo’n Holden is ook echt Australisch - groot dus (voor de liefhebbers: we hebben een Holden Equinox, Johan vindt het een mooi formaat auto).

Om ons ‘alsmost Aussie’ gevoel te versterken was onze eerste bestemming na Tasmanië een plek waar de Aussies graag vakantie vieren. We waren op het Mornington Peninsula, een schiereiland een uurtje rijden van Melbourne, waar vooral de jetset uit Melbourne graag komt. Het schiereiland is ook (weer!) een mooi wijngebied met veel kleine wijnhuizen (vaak met een eigen kunsttuin om bezoekers te lokken), er staan hele mooie vakantiehuizen en de bezoekers rijden bij voorkeur in een Europese (= hier dure) auto – we vielen dus juist weer wat uit de toon met onze Holden…. 

Het puntje van het schiereiland waar wij zaten is een dunne strook land, je kunt daar zowel de Grote Oceaan als de Port Philip Baai (de baai onder Melbourne) zien liggen. We dachten aan de oceaan-kant te gaan zwemmen, al waren de golven wel wat stevig. Na enige aarzeling besloten we dat toch maar niet te gaan doen, wat achteraf een zeer verstandige keuze bleek te zijn. Juist aan die kust nam eind jaren ’60 de toenmalige Australische premier Harold Holt (wie kent hem niet?) een duik en sindsdien is er van de man niets meer vernomen! Bizar verhaal, veel complottheorieën (onder andere dat een Chinese onderzeeër hem heeft ontvoerd!) en omdat zijn lichaam nooit is gevonden blijven de Aussies, tot op de dag van vandaag, consequent spreken van de ‘verdwijning’ van mr. Holt. Wij zwommen dus toch maar aan de andere kant van het schiereiland, in de Port Philip Baai, die dan weer verrassend rustig en ondiep is. Daarna maakten we in onze buitenkeuken een mooi menutje op de BBQ - ons niet realiserende dat de possums 's avonds met veel lawaai alle restjes van de BBQ kwamen schrapen. 

Vanuit Mornington ga je met een ferry in 45 minuten over de baai en dan kom je bij de wereldberoemde Great Ocean Road, volgens onze reisgidsen de ‘mooiste autoweg ter wereld’. Ook volgens vrienden die al in Australië geweest waren een absolute “must” om die weg te rijden. Dus als iedereen dat zegt, dan doen we dat. De weg gaat pal langs een zeer rotsachtige kust, 400 kilometer lang. Onderweg sloegen we wel even rechtsaf om te gaan eten bij Brae, volgens de kenners ook een “must”, want misschien wel het beste restaurant van Australië. We hebben er lekker gegeten! 

Terug op de Great Ocean Road vergaapten we ons weer aan de mooie rotsformaties en het uitzicht. Onze dag was helemaal goed toen we op weg naar een uitkijkpunt stuitten op een paar koala’s, in het wild! Die misten we nog in ons repertoire, dus die hebben we uitgebreid gefotografeerd en de dia’s daarvan zijn op de dia-avond na onze terugkomst te bewonderen! (zie ook de foto van de koala zélf in het fotomapje). 

Na de Ocean Road, waar nog een lekker briesje stond, trokken we landinwaarts, daar waar het Australië zoals je je dat thuis voorstelt begint. Lange, verlaten wegen, met gele velden en af en toe een boerderij. We stopten in The Grampians, een natuurgebied met veel meertjes en watervallen en bergen die bekend staan om hun ‘zaagtanden’, wat schitterend oprijst in die verder lege vlakte. En terwijl we de berichten hoorden over de Nederlandse sneeuw, liep de temperatuur hier op en kregen we het advies om vooral zo weinig mogelijk te doen omdat de temperatuur boven de 40 graden zou uitkomen. Dat klopte, waar wij zaten werd het 41 graden (en elders nog een paar graden warmer, wat leidde tot euforische krantenkoppen als "Australia the hottest place on earth"). Op de warmste dag voelden het alsof we wegsmolten als sneeuw voor de zon. Hoe toepasselijk voor jullie daar in het koude Nederland! We lasten zelfs een heuse “rustdag” in - nou ja, we zijn wel even gaan zwemmen in het stuwmeer en bezochten het airco-gekoelde Aboriginal museum, waarin we nog meer over de bizarre geschiedenis van de Aboriginals leerden. En we aten natuurlijk een lekker koud ijsje.

Komende week trekken we door, nóg verder het binnenland in, naar de Barossa Valley (‘maar 6 uur rijden’ vanaf The Grampians), één van de grootste wijngebieden van Australië, en dan naar de échte “outback”, waar het nog droger, meer verlaten en kaler is. Het schijnt dan wel iets minder warm te worden en dat is niet echt erg, maar we klagen niet en leven met jullie mee - ook vooral met degenen in de file want dat fenomeen is hier vrij onbekend. 

Na deze week hebben we nog minder dan 3 weken te gaan. Dat vinden we best wel kort en er is nog zoveel meer te zien…. We gaan dus extra genieten de komende weken en besluiten deze week of we de ‘crowdfunding’ actie voor een langer verblijf op gang gaan zetten. 

In ieder geval hartelijke groeten vanuit een bloedheet Australië en pas op met de sneeuw en gladheid daar!

PS: meer foto’s staan weer in het fotomapje. Too easy!