(Bijna) van de kaart in Tasmanië (week 8 en 9)

Reisgenoten! 

We waren de afgelopen 2 weken op Tasmanië, wat door de Aussies het ‘small island’ wordt genoemd, al is het voor onze begrippen niet echt small – het is 1,5x zo groot als Nederland. Tegelijkertijd wonen er maar 500.000 mensen, waarvan de helft in de hoofdstad Hobart, waardoor de rest van het eiland meteen heel stil en verlaten is. Ooit werd Tasmanië ontdekt door – jawel – onze landgenoot Abel Tasman, die het Van Diemensland noemde, naar zijn toenmalige chef. Tasman vond het eiland niet interessant genoeg om het als Nederlands bezit te claimen, de Engelsen deden dat later wel en gebruikten het eiland in eerste instantie vooral als plek om de ergste criminelen te huisvesten. Toen ze daarmee stopten werd het eiland op verzoek van de eilandbewoners omgedoopt tot Tasmanië, omdat bij Van Diemensland iedereen aan een wrede strafkolonie bleef denken. Toch zie je nog best veel verwijzingen naar Van Diemen en andere Nederlandse zaken, zoals de “Heemskirk" rivier. Waren we toch een beetje in Nederland. 

Als je leest over de historie denk je dat Tasmanië een heel lelijk of guur eiland is, maar het tegendeel is waar: het is een mooi en vooral enorm afwisselend eiland: van dichte bossen in het westen tot uitgestrekte schapenweiden in het midden tot verlaten stranden in het zuiden. 

De Australiërs hebben dat inmiddels ook ontdekt en gaan er graag op vakantie – en van de oude gevangenis voor de zwaar gestraften in Port Arthur (die we ook bezochten) hebben ze nu een populaire toeristenattractie gemaakt. Deze weken zijn ook de zomervakantie-weken voor de Australiërs dus we vierden eigenlijk samen met hen vakantie. En omdat we op een apart eiland waren en daar ook uurtje voor moesten vliegen voelden deze weken als een ‘vakantie in een vakantie’. 

Tasmanië heeft een wat milder klimaat dan Australië, op het vasteland zijn de temperaturen op dit moment zo rond de 30 graden en meer, op Tasmanië is het 5 tot 10 graden koeler. Wel maakten wij twee keer een dag mee waarbij er sprake was van een ‘heatwave’. Dan schiet de temperatuur op één dag van 20 graden naar 35 graden - om aan het eind van de dag niet met onweer (zoals in Nederland) maar met een hele warme wind (soort föhn) weer 15 graden af te koelen. De Aussies en Tassies kijken er niet van op of om, maar wij dachten eerst dat onze iPhone-weerapp niet goed werkte....  

De ligging van Tasmanië is bijzonder. Je moet een (Nederlandse) wereldbol op z’n kop houden om het te kunnen zien en je valt er bijna letterlijk van de wereldkaart. Na Tasmanië is er niet zoveel meer: als je aan de westkant in de zee springt (wat we deden) en je zwemt een tijdje door dan zit je in Argentinië (zover zwommen we niet). En als je aan de zuidkant in de zee springt (wat we deden) dan kom je uiteindelijk op Antarctica terecht (zo ver kwamen we niet). Oftewel: de wereld houdt hier echt een beetje op!

Aan die uiteinden van het eiland stopt de wereld echt een beetje. Mobiel bereik en internet werkt daar niet, TV’s hebben we niet gezien. Mede daarom hebben we vorige week geen blog gemaakt en stoppen we nu twee weken Tasmanië in één blog. Dat is nog wel een uitdaging, want we deden in die twee weken een rondtocht en juist door de grote afwisseling van het eiland zagen we heel veel verschillende dingen. 

Zo waren we in het verlaten westen, waar eigenlijk niets meer is behalve één dorpje met 15 hutten en wat kampeerplekken voor degenen die er wandelingen willen maken. De oude mijnwerkersdorpjes in de buurt zijn uitgestorven en je kunt het plaatsje waar wij waren alleen bereiken met een pontje waar 2 auto’s op kunnen en dat om 5 uur ’s middags stopt. 

Op weg naar het verlaten westen waren we enkele dagen in de prachtige Cradle Mountains, in het midden van het eiland waar we (in gepast tempo) enkele bergen beklommen en we beesten (‘wildlife’) zagen die we alleen van plaatjes kenden: de wombat (een op het eerste oog wat slome lobbes, maar hij kan wel 40 km per uur sprinten), de Tasmaanse walibi (alias de “pademelon”) die medium rare best lekker is om op te eten, de possum (hier heel geliefd, wij vonden het een best gevaarlijke uitziende rat) en de quolle (volgens google translate een buidelmarter). 

We waren in Tasmanië ook een aantal dagen te gast bij een schapenboerderij, die echter tegenwoordig 1/3 van zijn omzet uit toerisme haalt (gasten zoals wij die een paar dagen in een hutje op zijn enorme boerderij zitten) en 1/3 uit…. opiumteelt. Papavers die open en bloot in het veld staan, met alleen een laag hekje eromheen. We leerden van de schapenboer/opiumteler dat Tasmanië goed is voor 50% van de legaal gekweekte opium. Eens in de zoveel jaar steelt er wel eens iemand wat papaverplanten van hem en probeert die dan “puur” te gebruiken. Dat loopt nooit goed (= dodelijk, want veel te puur) af, dus daarom is dat hekje ook niet hoger. En kwamen wij niet in de verleiding. 

We eindigden onze trip op Tasmanië in de hoofdstad Hobart. Daar raakten we, in positieve zin, van de kaart in het MONA-museum. Dat museum is eigendom van David Walsh, een Tasmaanse multimiljonair, die zijn fortuin heeft verdiend met gokken. Hij heeft bedacht om een waanzinnig museum in een bergwand in Tasmanië te bouwen dat volgens hem moet voelen als een “Disneyland voor volwassenen”. Nou, dat deed het! We vonden het allebei verbluffend, fantastisch en de meest indrukwekkende museumervaring die we ooit hadden. De kunst die er hangt is zeer modern, afgewisseld met wat flarden oud-Egyptische kunst. Het museum heeft geen ramen, waardoor je je besef van tijd verliest en je vergaapt aan bizarre, grappig of weerzinwekkende kunst, variërend van een volledige getatoeëerde rug van iemand (Tim, die er de hele dag zit met zijn rug naar het publiek), een machine die het menselijk stofwisselingsproces nabootst (inclusief de daarbij behorende geur) tot een ‘fat car’ in de vorm van een vetgemeste Porsche. Bizar en fascinerend!

Tasmanië staat in Australië ook bekend om het mooie eten en drinken dat van het eiland komt. Dat moesten we natuurlijk ook proberen en zo aten we heerlijke oesters, mosselen, zalm en lam – en dus een stukje Walbi. Tasmanië kent daarnaast een aantal wijngebieden - en vooral de witte wijnen die wij proefden zouden in ieder Nederlands restaurant wat ons betreft op de kaart mogen staan. We hadden het ook op dat gebied naar ons zin dus. 

Inmiddels zijn we weer terug op het ‘mainland’ en komen we een paar dagen aan het strand bij van onze ervaringen op Tasmanië. Daarbij zijn we ook een klein beetje van de kaart omdat we over minder dan 4 weken alweer terug vliegen naar Nederland. Time flies….. Misschien moeten we maar overwegen om er nog een paar weken extra aan vast te plakken?

PS: meer foto’s staan weer in het fotomapje. Too easy!